‘Wat lijkt ze op jou, zeg.’ ‘Dat haar heeft ze zeker van Luuk?’ ‘Dat is echt jouw mond.’ Zomaar wat uitspraken van vrienden en bekenden tijdens het aanschouwen van mijn dochter. Die hele fascinatie met op wie een baby lijkt heb ik nooit begrepen.

Zelf ben ik nooit goed geweest in zien of mensen op elkaar lijken. Of ze nou moeder en dochter zijn of zussen, ik zie gewoon twee individuen. Oké, af en toe zijn er wel mensen die zo bizar veel op elkaar lijken dat het duidelijk is dat ze familie zijn, maar dat gebeurt me maar heel zelden. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik extreem slecht ben in gezichten.

Ik kan er dan ook absoluut niet mee zitten op wie mijn dochter lijkt. Zeggen mensen dat ze op haar vader lijkt? Prima. Als ik hem niet leuk had gevonden, had ik ook geen kind met hem gekregen. En lijkt ze op mij? Ik weet niet zeker of dat nou zo’n goed teken is, maar ook helemaal prima.

Sommige mensen lijken er nooit helemaal uit te komen. ‘De ene keer vind ik dat ze op jou lijkt en de andere keer is het toch meer Luuk,’ is een uitspraak die ik ook voorbij heb horen komen. Zelf kan ik dan maar één ding denken: al lijkt ze op de melkboer, het is toch echt mijn kind, dus wat maakt het uit?