Huh, nu alweer een jaar voorbij? Dit is pas mijn derde post dit jaar en dat zegt genoeg over wat voor een jaar dit is geweest. Tijd om terug te blikken aan de hand van de doelen die ik aan het begin van het jaar stelde.
Het ongeschreven doel: zwanger worden
Als eerste wil ik een doel aanhalen dat niet in mijn post van begin dit jaar stond, maar wat wel degelijk een van mijn doelen voor dit jaar was. Na onze zomervakantie van vorig jaar besloten we te gaan voor een tweede kind en ik hoopte dan ook heel erg dat ik ergens dit jaar een positieve zwangerschapstest in mijn handen zou hebben. Tot ons grote geluk gebeurde dit al in januari. Dat wil dus zeggen dat ik dit jaar niet alleen zwanger ben geworden, maar ook ben bevallen. In oktober is onze prachtige dochter Mila geboren. Absoluut het meest onvergetelijke moment van dit jaar en daarom moest dit wel even genoemd worden voor ik doorga met de doelen waar ik wél over schreef.
- Met mijn fiets teruggaan naar de fietsenmaker
Check! Altijd lekker om het eerste punt van het lijstje meteen af te kunnen strepen. Ik ben uiteindelijk zelfs twee of drie keer terug geweest. De laatste keer zei de fietsenmaker geloof ik dat ik in september terug moest komen, maar vanwege mijn zwangerschap heb ik dat niet meer gedaan. Misschien dat ik binnenkort dus maar weer eens moet gaan.
2. Elke dag minimaal 1 woord schrijven
In het notitieboek waar ik deze doelen vorig jaar opschreef, stond hier nog achter ‘met uitzondering van vakanties en evt. kraamweek’. Dankzij deze toevoeging lag ik op schema om dit doel te halen tot de dag dat ik naar het ziekenhuis vertrok voor de geboorte van mijn dochter. Alleen heb ik tussen het einde van de eerste week met Mila en 1 november ook niet geschreven. In november heb ik dat ruimschoots gecompenseerd door NaNoWriMo te halen, maar vervolgens heb ik de eerste elf dagen van december ook niks geschreven. Niet gehaald dus. Ter verdediging wil ik er wel even bij zeggen dat ik in november ook nog eens verhuisd ben. Misschien dat ik dit doel in ons oude huis wel gehaald had, maar nu had ik gewoon te veel aan mijn hoofd.
3. Mijn studieschuld helemaal afbetalen
Gehaald! Jarenlang heb ik naar dit moment toegeleefd en op 20 december was het dan zover. Normaal gesproken keek ik altijd aan het einde van de maand wat ik kon missen om af te lossen. Maar omdat ik toch al van plan was dit jaar alles af te lossen en het bedrag inmiddels zo laag was, besloot ik op een gegeven moment niet meer te wachten tot het einde van de maand. Ik maakte het resterende bedrag over aan DUO. De volgende dag ontving ik per mail de bevestiging dat mijn schuld was afbetaald. Wat heerlijk. Dan kan ik nu gaan sparen voor grote dingen, zoals een bruiloft en een koophuis.
4. Mijn ouders uitnodigen voor het eten
Deze pleister heb ik er meteen in het begin van het jaar maar af getrokken. Op 4 februari kwamen zowel mijn ouders als schoonouders bij ons eten. Luuk en ik doken samen de keuken in om nasi te maken en na het eten keken we de complete documentaires die Luuk gemaakt heeft over de zwangerschap en het eerste jaar van Senna. Leuk detail is dat onze gasten op dat moment nog niet wisten dat we later die maand een nieuwe zwangerschapsaankondiging zouden doen.
5. Beginnen met de zindelijkheidstraining van Senna
Toegegeven, dit doel bleef ik maar voor me uit schuiven. Uiteindelijk zijn we hier na onze vakantie in juni mee begonnen. Drie keer per dag zetten we Senna op het potje. Vanwege het naderende einde van de zwangerschap (en later de verhuizing) hebben we het hier echter bij gelaten. Er veranderde al zo veel voor haar en we waren bang dat het anders te veel zou zijn. Toch is het fijn dat ze al vertrouwd is met het potje en er ook regelmatig op plast, dus kunnen we volgend jaar vol frisse moed verder gaan trainen.
Ik ben blij dat ik aan het begin van het jaar zulke laagdrempelige doelen heb gesteld. Zo kan ik met een tevreden gevoel dit hectische jaar afsluiten. Ondanks dat ik soms het idee heb dat ik helemaal niks gedaan heb dit jaar, blijkt nu toch maar weer dat ik bijna al mijn doelen gehaald heb en daar ben ik trots op. En dat in combinatie met wekenlange misselijkheid, de geboorte van Mila en een verhuizing. Ik kan alleen maar hopen dat volgend jaar net zo succesvol wordt.