Vandaag is het Wereld Autisme Dag. Voor mij is dit jaarlijks een dag om stil te staan bij alle kansen en uitdagingen in mijn eigen leven. En dit jaar in het bijzonder over het thema autisme en moederschap. Ik hou oneindig veel van mijn kinderen en zou ze voor niks op de wereld willen missen. Maar god, wat vind ik het zwaar met twee van die minimensjes om me heen. Ik weet niet of dit mijn autisme is of dat elke moeder van jonge kinderen dit heeft. Misschien een combinatie van beide.
Het voelt alsof ik niks anders doe dan het huishouden en toch kom ik niet verder dan de basic dingen.
Als ik een stuk ga wandelen of een avondje met vrienden afspreek, voel ik me schuldig vanwege alle dingen die ik daardoor níét gedaan heb. Daarnaast vergeet ik alles. Laatst gooide ik een bakje met een babyhapje dat ik net gemaakt had in mijn afwaswater omdat ik dacht dat het het vieze bakje van een dag eerder was. En zelfs als ik een nacht goed heb geslapen omdat ik een keer niet wakker lag door ofwel een kind ofwel stress dan ben ik nog steeds moe in mijn hoofd.
Het komt ook deels door alle klussen die nog moeten gebeuren in en om het huis. Momenteel zitten we middenin de grote tuinverbouwing en dat levert ook een hoop stress op. Dat we een duidelijke planning hebben gemaakt, helpt wel een beetje, maar nog steeds zie ik als een berg op tegen de komende maanden. Bovendien is elke dag weer gevuld met dezelfde routines en rituelen en dan vooral de avonden. Koken, eten, afwas, douchen, baby de fles, kinderen naar bed, voorbereidingen treffen voor de volgende dag… En dan moeten al die andere klussen er dus ook nog bij. Als vrouw ben je sowieso al gedoemd om de regelneef van het gezin te zijn, maar met autisme geeft dat extra stress.
Morgen heb ik op mijn werk de eerste late dienst sinds mijn verlof en daar zie ik ontzettend tegenop. Ook al ben ik mogelijk slechts een uurtje later thuis dan op een normale werkdag, de avondspits is al zo hectisch en hierdoor wordt die alleen maar verder opgeschoven. Nog langer wachten tot ik dodelijk vermoeid eindelijk op de bank kan ploffen. Als ik heel eerlijk ben, is de zaterdag de enige dag van de week waar ik nog naar uitkijk.
Ik heb weleens gelezen over een parentale burn-out, maar ik heb geen idee of je hiervoor ergens een officiële diagnose kunt krijgen en of er iets aan te doen is. Iets structureels, wat afgestemd is op mijn situatie. In geen van de artikelen die ik heb gelezen, had de ouder in kwestie namelijk autisme. En als ik google op termen als ‘parentale burn-out autisme’ kom ik alleen artikelen tegen over ouders van kinderen met autisme. Dat zorgt ervoor dat ik me zo ontzettend onzichtbaar voel. Er moeten toch meer autistische ouders zijn die hiermee worstelen?
Ik ga continu over mijn eigen grenzen heen, maar het voelt alsof ik geen keus heb. Hersteltijd om bij te komen van het dagelijks leven is er niet. Ondertussen heb ik een peuter die extra opstandig is omdat ik geen aandacht voor haar heb. Daar voel ik me heel schuldig over, maar ik weet niet wat ik eraan kan doen.
Om ook een positieve noot te bieden: ik heb de leukste baby ter wereld. Als ik naar haar lach dan lacht ze altijd terug. En hoewel mijn peuter kampioen is in tegendraads zijn, smelt ik als ze na een dag op de opvang haar armpjes om me heen slaat en zegt dat ze me gemist heeft. Wat zou ik ze graag een moeder geven die meer tijd voor ze heeft. Die het geduld heeft om met ze te spelen en de energie om ze op te voeden tot fatsoenlijke jonge mensen.