Sinds ik actief bezig ben met mijn kinderwens, staat mijn Facebook-tijdlijn vol met aanbevolen artikelen van babygerelateerde websites. Best handig af en toe, want ik heb zo tijdens mijn lunchpauzes al heel wat nuttige dingen geleerd. De meest uiteenlopende onderwerpen komen voorbij: eerste hapjes, slaapschema’s, nutteloze kraamcadeaus, noem maar op. Meestal klik ik zo’n artikel geïnteresseerd aan. Er zijn echter twee onderwerpen waar ik in het bijzonder een brok van in mijn keel krijg: de bevalling en het zogenaamde gouden uurtje, oftewel het eerste uur na de geboorte.
Mijn dochter is geboren via een keizersnede. Dat was niet de bedoeling, maar ze lag in stuit en dus had ik op een gegeven moment geen keus meer. Ik was doodsbang voor de operatie en die angst verdween niet toen het eenmaal bezig was. Op het moment dat mijn dochter op mijn borst gelegd werd, kon ik alleen maar denken ‘oké, ze is er, nu komt het langste deel van de operatie nog’. Vanwege al het gepiel aan mijn buik kon ik totaal geen aandacht aan haar besteden. Het hele zogenaamde gouden uurtje heb ik besteed aan hopen dat het snel voorbij zou zijn. Ik wilde tijdens de ingreep niet onder volledige narcose omdat ik dan de geboorte van mijn kind zou missen. Wat ik niet kon weten, is dat het nog steeds voelt alsof ik een heleboel heb gemist.
Dit is mijn persoonlijke verhaal en er zijn vast een heleboel moeders die betere ervaringen hebben met hun keizersnede. Waar het om gaat is dat ik me in al die artikelen op die babywebsites soms een beetje vergeten voel. Er wordt standaard uitgegaan van een vaginale bevalling. Toegegeven, het grootste deel van de kinderen komt op die manier ter wereld, maar alsnog worden er ook heel veel keizerkindjes geboren. Daar mag van mij best wat meer aandacht aan besteed worden. Vooral aan de ongeplande keizersnedes. Want zoiets laat niet alleen een litteken op je buik achter, het kan ook zorgen voor een lelijk litteken op je ziel.
Hoewel ik heel blij ben dat ik geen totaalruptuur heb gehad, word ik er ook altijd een beetje verdrietig van om daarover te lezen. Ik zou maar wat graag persweeën hebben opgevangen. Daar heb ik tenslotte voor geoefend met zwangerschapsyoga. En in al die artikelen over ‘gevoelige onderkantjes’ staat nergens beschreven of het normaal is dat er vocht uit de wond op je buik lekt. Of hoe je kunt merken dat je te actief bent voordat het te laat is. Of zelfs maar de informatieve mededeling dat het niet opnieuw gehecht kan worden als het weer open gaat (dit geldt ongetwijfeld ook voor de hechtingen down under, maar het gevaar lijkt me gewoon iets groter bij een buikwond).
Laatst zag ik in een artikel de toevoeging ‘ook na een keizersnede’. Vier simpele woordjes, maar het betekende veel voor me. Ik voelde me gezien. Dit kleine zinnetje mag van mij best vaker gebruikt worden. Ik kom namelijk ook vaak genoeg artikelen waar uitsluiteind uitgegaan wordt van een vaginale bevalling met dan ergens in de laatste alinea één zinnetje over een keizersnede. Als keizermama wil ik juist weten wat uit al die artikelen ook op mij van toepassing is en wat anders is wanneer je een keizersnede hebt gehad. Ook in een artikel over wat je als partner kunt verwachten van de bevalling stond niks over een keizersnede. Terwijl de partner ook daar gewoon bij aanwezig mag zijn.
Hierbij pleit ik dus voor betere informatieverstrekking. Want aan het eind van de dag zijn we allemaal moeders die snel willen herstellen zodat we zo goed mogelijk voor onze kinderen kunnen zorgen.
2 gedachten over “Mamablog 4: Keizermama’s”
Reacties zijn gesloten.