Ik hou van duidelijkheid. Voor de bevalling wilde ik dan ook precies weten hoe de kraamsuites in het ziekenhuis eruitzien (Google Maps bleek een briljante uitvinding). Ik heb meerdere babygerelateerde Excel-sheets (voor o.a. geboortekaartjes, kleertjes, kosten baby-uitzet, enz.). En als de kraamhulp ’s avonds weg was, bedacht ik een hele waslijst aan vragen die ik haar de volgende dag wilde stellen.

Bij het intakegesprek met de verloskundige kwam mijn autisme ter sprake. Ze wees me erop dat het leven met een baby vol verrassingen en onverwachte situaties zit. Ik zei dat ik me daar bewust van was en dat ik dacht er wel mee te kunnen omgaan. Er is echter één ding dat ik onderschatte: baby’s kunnen niet praten.

Nou komt dat feit natuurlijk niet als een verrassing. Ik heb de babytijd van mijn jongere broertje vrij bewust meegemaakt en hoewel ik me niet meer herinner wat zijn eerste woordje was, weet ik echt nog wel dat hij niet al druk kletsend ter wereld kwam. Dat verwachtte ik dan ook absoluut niet van mijn eigen dochter. Alleen blijkt het behoorlijk frustrerend te zijn dat dat kleine wezentje me nog niet duidelijk kan maken wat ze bedoelt.

Elk huiltje is een nieuwe uitdaging. Betekent dit honger? Aandacht? Of is ze gewoon moe? Misschien een vieze luier. Hoewel ze het natuurlijk ook gewoon te warm of te koud kan hebben. Om nog maar niet te spreken over een verstopte neus, darmkrampjes of wat er zoal nog meer mis kan zijn in het leven van een pasgeborene. Wat zou het toch handig zijn als ze me gewoon kon vertellen wat er aan de hand is. Dan zou ik haar veel efficiënter kunnen helpen. Maar ja, zo zitten baby’s helaas niet in elkaar.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het huiltje voor honger inmiddels aardig onder de knie lijk te hebben. Dat klinkt als het ware als een hele reeks herhalingen van hetzelfde schelle gekrijs. Wanneer deze sirene afgaat, weet ik dat de stekker van de flessenwarmer weer in het stopcontact kan en dat er een nieuwe aanslag gepleegd zal worden op de voorraad moedermelk in de koelkast. En aangezien honger vooralsnog de meest voorkomende oorzaak van een huilerige Senna lijkt te zijn, is dit al een hele vooruitgang. Ik zou alleen zo graag ook willen weten wat ze nodig heeft op de momenten dat ze niet hongerig is.

Misschien komt het nog. Moet ik gewoon even geduld hebben tot ik de andere signalen ook begrijp. Of misschien komt het nooit en blijf ik de dagen aftellen tot ze eindelijk oud genoeg is om haar eerste woordjes te zeggen. Want voor een moeder die zo gehecht is aan duidelijkheid, is dit wel erg in het duister tasten.