De laatste zwangerschapsupdate eindigde ik met het verhaal over de mislukte draaipoging. Omdat de laatste weken van de zwangerschap een behoorlijke rollercoaster waren, om nog maar niet te spreken over de uiteindelijke geboorte van mijn dochter, besloot ik nog een update te plaatsen.

In tranen het ziekenhuis uit

Na de draaipoging had ik het ontzettend moeilijk. Ik moest een keuze maken tussen een keizersnede en een vaginale stuitbevalling en in eerste instantie wilde ik dat allebei niet. Nadat ik wat mensen had gesproken die ook een stuitbevalling hadden meegemaakt, besloot ik echter al snel dat ik het via de natuurlijke weg wilde proberen. Dat vertelde ik dan ook aan de gynaecoloog bij ons volgende ziekenhuisbezoek. Helaas vond de gynaecoloog het nodig om alle potentiële nadelen hiervan uitgebreid te bespreken (ondanks dat ik daar research naar had gedaan) en leek ze me in de richting van een keizersnede te proberen te praten. Dat wilde ik echter absoluut niet en ik hield dan ook nogal een vervelend gevoel over aan dit gesprek. In de auto onderweg naar huis liepen de tranen over mijn gezicht.

Anderhalve week later was onze volgende afspraak in het ziekenhuis, met een verloskundige dit keer. Inmiddels had ik een nieuw bevalplan opgesteld en vol goede moed ging ik naar deze afspraak toe. Helaas bleek al snel dat ook van mijn nieuwe plan vrij weinig over zou blijven. Ik mocht onder geen beding op de baarkruk. Sterker nog, omdat het een stuitbevalling was, moest ik per se liggend op mijn rug persen met mijn voeten in de beugels. Dit wilde ik juist per se niet omdat ik had gelezen dat deze houding juist het geboortekanaal vernauwt en daardoor extra pijnlijk is. Daar liepen de emoties dus weer hoog op. We kregen totaal niet het gevoel dat het ziekenhuis met ons mee probeerde te denken, maar juist dat ze ons wilden pushen in de bevalling die zij graag wilden. Wederom verliet ik in tranen het ziekenhuis.

Yoga, rijst en babyshowers

Ondertussen hadden mijn moeder en zusje me verrast met een babyshower. Ik begrijp nog steeds niet helemaal de logica van het verrassen van iemand die niet tegen verrassingen kan, maar uiteindelijk was het wel leuk. Hoogtepunt van alle cadeaus was een houten speelgoedkeukentje waarvan ik niet kan wachten tot de kleine meid er oud genoeg voor is. Dat wordt lekker samen spelen.

Ook deed ik nog één laatste poging om de baby te draaien. Mijn moeder had van een collega gehoord over een yogadocente die iets deed met rijstkorrels plakken en bij haar was het gelukt om de baby zo te draaien. Op een regenachtige dinsdagmorgen vertrok ik daarom naar mijn eerste yogales ooit. Na de les plakte de docente een paar korrels rijst op mijn enkels. Dit proces herhaalde ik thuis nog een paar keer, maar helaas zonder resultaat.

Het eind in zicht

Op 29 juli hadden we weer een afspraak in het ziekenhuis. Hoewel er tijdens die afspraak niet veel spannends besproken is, wil ik deze benoemen omdat het de enige keer is dat we ons gehoord voelden. Eindelijk probeerde iemand ons tegemoet te komen in plaats van tegen te werken. We gingen weg met de afspraak dat we een week later terug zouden komen en als de bevalling dan nog niet op de natuurlijke manier begonnen was, zou er een keizersnede ingepland worden. Wij wisten inmiddels dat het betreffende ziekenhuis hun geplande keizersnedes uitvoert op maandag en vrijdag en daarom gingen wij uit van de dag dat ik 41 weken zou zijn, aangezien ik het tot dan mocht proberen, oftewel 9 augustus.

2 augustus was de uitgerekende datum. Deze ging voorbij zonder enig teken van actie. Daarom besloot ik alle manieren te proberen die ik kende om zogenaamd zelf de bevalling op te wekken, zoals pittig eten. Wederom zonder resultaat. Zo kwam het dat we op 4 augustus weer in het ziekenhuis zaten. De verloskundige vertelde ons dat er een keizersnede gepland zou worden voor de komende maandag, dus inderdaad 9 augustus. Nog steeds hoopte ik dat de bevalling voor die tijd spontaan zou beginnen.

Helaas was de hele saga van het ziekenhuis en de almaar stromende tranen hiermee nog niet afgelopen. Ongeveer anderhalf uur nadat we thuis waren gekomen, werd ik namelijk gebeld door het ziekenhuis. De stem aan de andere kant van de lijn deelde me doodleuk mee dat er op maandag geen gynaecoloog beschikbaar was en dat mijn keizersnede daarom vervroegd was naar vrijdag. Hier was ik helemaal kapot van. Ik heb nog proberen te kijken voor andere mogelijkheden, maar die leken er niet te zijn.

Daar is ze dan

Vrijdag 6 augustus was de meest heftige dag uit mijn leven. Om 8.30 moesten we ons melden op de afdeling Gynaecologie in het ziekenhuis. Daar werd ik voorbereid op de operatie, die even na tienen begon. Het was zo bizar om daar te liggen en dat geduw en getrek aan je buik te voelen aan de andere kant van het doek. De anesthesioloog probeerde me af te leiden door me van alles te vragen, maar dat lukte maar met mate. Om mijn stresslevels nog verder door het dak te laten schieten, wilde het hoofdje van mijn dochter niet geboren worden. Toen dat eenmaal toch gelukt was, moest ze meteen met de kinderarts mee. Hier heb ik overigens vrij weinig van meegekregen. Ik was vooral bezig met overleven.

Met de kleine meid was gelukkig alles goed en dus werd ze op mijn borst gelegd. Eindelijk was ze daar, onze kleine Senna. Ik kon alleen geen aandacht aan haar besteden. Gelukkig had de kleine meid haar stoere papa die er voor zowel haar als voor mij was. Ik lag alleen maar te hopen dat het snel voorbij was, ervan overtuigd dat ik flauw zou vallen.

Wat was ik opgelucht toen de operatie eindelijk voorbij was. We hoefden maar heel even op de verkoeverkamer te verblijven en mochten toen terug naar onze eigen kamer. Daar hebben we twee dagen lang met z’n drieën gebivakkeerd. Toen mochten we naar huis. Heel fijn natuurlijk, maar het was wel even pittig om ineens helemaal zelf al die nachtvoedingen en alles te moeten doen.

Inmiddels gaat het goed met ons. Ik ben er nog steeds niet overheen dat de bevalling uiteindelijk via een keizersnede moest gebeuren en ik haat het pijnlijke litteken op mijn buik dat me belemmert in mijn dagelijkse doen en laten. Maar ik heb er ook een dochter voor teruggekregen die ik voor geen tien miljoen had willen missen. Ik hou zo ontzettend veel van haar. Volgende week komt er weer een belangrijke mijlpaal, want dan gaat papa Luuk weer werken en zal ik drie avonden in mijn eentje voor haar moeten zorgen. Iets waar ik stiekem best wel tegenop zie. Hopelijk gaat het ons lukken om er het beste van te maken.