Overig

Zwanger: week 20-36

Na mijn eerdere blog over de eerste helft van de zwangerschap, dacht ik dat het leuk was om ook iets te delen over de tweede helft. Ik heb ervoor gekozen om tot week 36 te gaan, omdat de bevalling nu steeds dichterbij komt en daarna heb ik waarschijnlijk wel iets anders aan mijn hoofd.

Vakantie

Toen ik 24 weken zwanger was, gingen we voor de laatste keer met z’n tweeën op vakantie. Door corona waren onze mogelijkheden beperkt, maar we besloten er het beste van te maken. Om toch even een weekje lekker te kunnen genieten, hadden we een vip-huisje geboekt op Center Parcs Parc Sandur in Emmen. Dit hield onder andere in dat we een badkamer met eigen sauna en tweepersoons bubbelbad hadden. Omdat we thuis geen bad hebben, keken we hier heel erg naar uit.

Ondanks de maatregelen hebben we er toch een leuke vakantie van kunnen maken. We bezochten op afspraak enkele winkels in Emmen om onder andere spullen voor de baby te kopen, we maakten rondritjes langs hunebedden, we gingen langs bij mijn schoonzusje in Zwolle (en bij de boekhandel daar), we maakten een lange fietstocht door het Bargerveen en we gourmetten in het huisje. Ook genoten we van ons heerlijke bad en aldaar bubbelend in het water namen we een besluit over de voornaam van onze dochter. Een belangrijke mijlpaal dus.

De babykamer

Een ander belangrijk ding dat geregeld moest worden, was het klaarmaken van de babykamer. Dankzij de lockdown die ons land in zijn greep hield, duurde dit allemaal wat langer dan ik graag had gewild. Eind maart haalden we de kamer leeg die eerst de werkkamer was. Alle meubels kregen een nieuw plekje in de woonkamer en een van de boekenkasten werd geschilderd. En toen hadden we dus een lege kamer en geen mogelijkheid om naar Ikea te gaan.

Gelukkig kwam er ook een einde aan alle ellende toen op 28 april de regels voor het winkelen op afspraak vervielen. Zo kwam het dat we op 4 mei eindelijk naar de Ikea konden. We leenden de auto van mijn ouders zodat we ook alles meteen mee zouden krijgen en trokken naar Heerlen (normaal gaan we altijd naar die in Eindhoven, maar we hoopten dat het in het zuiden rustiger zou zijn). Wat was ik blij toen we eindelijk de spulletjes die ik al op internet had bekeken in het echt konden zien en op onze kar konden verzamelen. Bijna alles wat ik wilde hebben was aanwezig, dus dat was heel fijn. Met een volle auto reden we dan ook weer naar huis.

Stilte… of toch niet?

Nu we eenmaal de meubels in huis hadden, wilde ik zo snel mogelijk iets van de babykamer gaan maken. Omdat Luuk het druk had met werk, besloot ik maar zelf aan de slag te gaan. Achteraf bleek dat toch niet zo’n goed idee. In de vierentwintig uur nadat we bij Ikea waren geweest, voelde ik de baby namelijk niet bewegen omdat ik zo druk bezig was geweest. Dit leidde tot een spoedbezoekje aan de verloskundige, die ons naar het ziekenhuis stuurde. Daar zaten we dan om negen uur ’s avonds aan de hartmonitor. Gelukkig bleek het allemaal nog goed te gaan met de kleine meid en kwamen we met de schrik vrij. Sindsdien is onze dochter regelmatig lekker actief en lijkt ze alvast te oefenen voor het EK van 2040.

Work, work, work

Naarmate de coronamaatregelen versoepeld werden, werd het op het werk steeds drukker. Ik werk bij de Bruna, dus toen er nog op afspraak gewinkeld moest worden was het nog rustig, maar dat veranderde al snel. Tel daar een steeds verder groeiende buik bij op en je snapt wel dat het steeds zwaarder voor me werd. Toen ik voor het eerst sinds december weer drie volle dagen in een week werd ingepland, was voor mij de grens bereikt. Ik gaf bij mijn baas aan dat mijn lichaam dat niet meer aankon en regelde dat ik de laatste twee weken voor mijn verlof geen volle dagen meer had. Ook kreeg ik een kruk ter beschikking om af en toe op te kunnen zitten, waar mijn pijnlijke voeten heel dankbaar voor waren.

Hoewel ik het heel fijn vond dat ze op het werk rekening met me wilden houden, telde ik toch af naar mijn verlof. Ik was gewoon toe aan rust. Het is voor mij toch al best moeilijk om te proberen me echt te ontspannen, dus ik had me voorgenomen om tijdens mijn verlof even alles los te laten en daar keek ik naar uit. Op 29 juni had ik mijn laatste werkdag. Vervolgens had ik zoveel plannen gemaakt voor mijn verlof dat ik daar alsnog van in de stress raakte. Het duurde dan ook een paar dagen voordat ik me echt kon ontspannen, maar het is uiteindelijk wel gelukt.

Niet zoals gepland

Al sinds het begin van de zwangerschap lag onze baby dwars in de baarmoeder. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ze gedraaid was, dus daar was ik blij mee. Tot we bij de verloskundige kwamen en bleek dat ze de verkeerde kant op was gedraaid. Nu was er niet meteen paniek, want hoewel ik al best ver in de zwangerschap was, kon ze nog uit zichzelf draaien. Bij de volgende echo was dat echter nog niet gebeurd en toen begon de verloskundige zich wel zorgen te maken, aangezien onze baby de hele zwangerschap maar in twee verschillende houdingen had gelegen en daar stug aan vast leek te houden.

Ondertussen kreeg ik van alle kanten goedbedoelde opmerkingen als ‘ze heeft nog tijd zat om te draaien’, waar ik dus helemaal niks aan had omdat het niet waar was. Daarom ben ik op aanraden van de verloskundige naar een acupuncturist gegaan voor moxa-therapie. Hierbij komt er warmte vrij in je lichaam die de baby zou moeten stimuleren om te draaien. Helaas leverde dit niks op en zo kwamen we bij de gynaecoloog terecht. Die probeerde de baby handmatig te draaien, wat behoorlijk pijnlijk was en niet lukte. Conclusie: ik moet hoe dan ook in het ziekenhuis gaan bevallen.

Dat besef kwam hard aan, want ik wilde heel graag thuis bevallen. De tranen die op de uitwendige versie, zoals dat zo mooi heet, volgden, waren dus niet van de pijn, maar van het besef dat mijn hele plan naar de kloten was. Ik moest gaan kiezen tussen een keizersnede en een vaginale stuitbevalling, wat ik op dat moment allebei totaal niet zag zitten. Inmiddels heb ik gelukkig wat meer informatie kunnen verzamelen over beide opties en ben ik ervan overtuigd dat een vaginale bevalling voor mij de beste optie is. De komende weken tot de bevalling zal ik dus mijn tijd nemen om me hierop voor te bereiden en mijn bevalplan opnieuw vorm te geven.

Dat was het verhaal van mijn zwangerschap. Misschien dat ik nog een update plaats als de baby geboren is, maar misschien heb ik het dan ook wel veel te druk met voedingen en luiers. Ik kijk in ieder geval heel erg uit naar haar komst en heb heel veel zin om lekker met haar te kunnen knuffelen.