Wat gaat dit jaar snel, zeg. Begin januari was ik 9 weken zwanger en leek de tijd vooruit te kruipen. Inmiddels ben ik echter alweer op de helft van de zwangerschap en heb ik het idee dat de tijd voorbij is gevlogen. Tijd voor een kleine update dus.

Halleluja, het tweede trimester

Iedereen vertelde me de hele tijd dat het in het tweede trimester beter zou worden. Dat de misselijkheid en andere kwaaltjes dan zouden afnemen en ik meer energie zou krijgen. In eerste instantie merkte ik daar vrij weinig van en was ik teleurgesteld. Gelukkig begon het er heel langzaam op te lijken dat er toch een kern van waarheid in zat. Van misselijkheid heb ik nu bijna geen last meer, deels omdat het gewoon weg is en deels omdat ik de dingen die mijn misselijkheid triggeren simpelweg zo veel mogelijk ontwijk.

Nog steeds ben ik om negen uur ’s avonds helemaal kapot, maar toch merk ik wel dat ik meer energie heb. In januari werd ik tijdens het wandelen ingehaald door bejaarden en nu haal ik zelf weer af en toe bejaarden in. Ook mijn buik is al flink aan het groeien en mede daardoor kan ik nu meer van mijn zwangerschap genieten. In het begin werd ik bijna kwaad als mensen het woord ‘genieten’ gebruikten, want dat was absoluut niet hoe ik me toen voelde, maar het is fijn om te kunnen zien (en voelen!) waar je het voor doet. Serieus, ik kan de hele dag wel met mijn handen op mijn buik zitten.

Lockdowns vs. babykamers

Zwanger zijn in tijden van lockdown brengt ook uitdagingen met zich mee. De eerste maanden kon ik maar weinig voorbereidingen treffen voor de komst van de baby. Dat vond ik best lastig, want ik ben altijd iemand die graag haar zaken op tijd geregeld heeft zodat ik later niet in de stress kom. Op dit moment is de babykamer nog steeds een werkkamer. Volgende week wil ik wel de meubels die daar staan gaan verplaatsen zodat de kamer in ieder geval leeg is. Dan moeten we alleen nog gaan verzinnen in welke kleur we het gaan verven, maar ja, hoe doe je dat als je het niet snel eens bent en je niet naar de Gamma kunt om kleurstalen te halen?

Dankzij het winkelen op afspraak heb ik gelukkig wel voor het eerst zelf iets kunnen kopen voor de baby. Zodra het kon, heb ik een afspraak gemaakt bij de Hema en op de allereerste dag dat die weer klanten mochten ontvangen, stond ik ’s morgens op de stoep. Omdat ik tot november vorig jaar zelf bij de Hema gewerkt heb, ken ik daar behoorlijk goed de weg en zo wist ik in de beperkte tien minuten toch heel wat spulletjes te verzamelen. We hebben nog lang niet alles in huis, maar er is tenminste een begin.

Ook kreeg ik in de eerste maanden al wat cadeautjes. Van mijn zusje kreeg ik bijvoorbeeld twee boeken over zwangerschap/moederschap. Een ex-collega had een badje met standaard dubbel en gaf me ook een paar kleertjes die ze zelf niet voor haar zoontje ging gebruiken. Van mijn ouders kreeg ik een negen maanden-dagboek en een knuffel. En nu de winkels weer een beetje open zijn en mijn moeder stof kan kopen, is ze druk aan het naaien geslagen voor de kleine. Badcapes, slabbetjes, broekjes… Het hoeft ons kindje aan niks te ontbreken als het aan haar ligt. Wat een superoma.

Spannende echo’s

Een van de leukste dingen aan zwanger zijn (misschien wel het allerleukste), is dat je af en toe naar je baby mag kijken via een echo. Op de eerste echo was nog niet veel meer te zien dan een vage vlek, maar het was wel fijn om de geruststelling te krijgen dat alles goed was. Op de echo’s daarna was steeds duidelijker een echte baby-in-wording te zien. De eerste keer het hartje kunnen horen was zo ontzettend mooi. We hadden ook een pretecho voor de geslachtsbepaling, maar helaas mocht de verloskundige vanwege de coronamaatregelen maar heel even kijken en kon ze niet met zekerheid zeggen wat het was. Ze dacht aan een meisje omdat ze geen uitsteeksel zag, maar ze kon er niet goed bij komen. Daarom moesten we nog even wachten tot de 20-wekenecho voor de definitieve uitspraak.

Die echo hadden we vorige week. Hoewel ik me er van tevoren niet zo druk over maakte, was ik vlak voor vertrek toch wel zenuwachtig. Eenmaal op de behandeltafel sprak de echoscopiste het ene verlossende woord na het andere. Ons kindje blijkt nogal een draaikont die de neiging heeft om precies verkeerd te liggen voor de echo. Gelukkig kon uiteindelijk toch alles opgemeten worden. Ook naar het geslacht werd even gekeken en daar was de bevestiging: we krijgen inderdaad een dochter.

Kort samengevat is het dus een heel spannende en bijzondere tijd met af en toe wat frustraties omdat we vanwege de huidige situatie niet veel kunnen doen. Af en toe vind ik het ook wel eng dat ik straks verantwoordelijk ben voor zo’n hulpeloos, klein mensje, maar ik kijk er ook heel erg naar uit om onze dochter te ontmoeten. Nog ongeveer twintig weekjes geduld hebben.