Wekenlang keek ik uit naar de datum 26 maart 2019. Dat was namelijk de dag dat we de sleutel van ons nieuwe appartement zouden krijgen. Ik telde de dagen af en was in gedachten constant bezig de verhuizing te plannen. En toen was het moment eindelijk daar.

Op de grote dag zelf was ik gewoon aan het werk. Wel had ik geruild met een collega zodat ik een uur eerder klaar was dan normaal. Ook had ik mijn vriend Luuk duidelijke instructies gegeven voor de foto’s die hij moest maken bij het ophalen van de sleutel. Na het werk kon ik zelf voor het eerst ons huisje gaan bewonderen. Het is nieuwbouw, dus het was die avond een erg kale bedoening. De enige vloer die er lag, waren de pakken laminaat die opgestapeld lagen in wat de werkkamer zou worden. En ook met de muren was nog niks gedaan.

Na een paar dagen flink klussen konden we eindelijk voor het eerst in ons nieuwe appartement blijven slapen. Wat was dat fijn. Tijdens de verhuizing logeerden Luuk en ik allebei anderhalve week bij onze ouders en het was best frustrerend om ineens weer verantwoording over dingen te moeten afleggen. Op 31 maart kropen we voor het eerst samen in ons nieuwe bed. Het huis was toen nog lang niet af, maar in ieder geval bewoonbaar.

De eerste weken waren wat improviseren. De eerste paar dagen hadden we zelfs niet eens een fornuis (maar gelukkig wel een oven, dus dan maar pizza eten). Bij gebrek aan een bank stond er één eenzame luie stoel in het midden van de woonkamer. En omdat de gordijnen pas eind april klaar waren, schermden we onszelf van de buitenwereld af met behulp van de dozen waar onze meubels in hadden gezeten. Soms mis ik nog steeds hoe weinig licht de dozen doorlieten die voor het slaapkamerraam getapet zaten.

Er volgden housewarmings en feestdagen. Onze eerste Pasen in ons nieuwe huis, onze eerste verjaardagen en onze eerste vakantie. Al die tijd waren er nog steeds een aantal klusjes die gedaan moesten worden. In september bevestigden we eindelijk een wilgenscherm aan ons balkonhek voor iets meer privacy. Niet veel later kwamen de schappen in de berging die het mogelijk maakten om de puinhoop die onze voorraadkast was beter te organiseren. De spiegel in onze kastdeur die was gesneuveld tijdens de verhuizing redde het zelfs tot januari voordat-ie gemaakt werd.

Inmiddels wonen we alweer een jaar in ons nieuwe huisje. Toch voelt het helemaal niet zo lang. In ons vorige appartement hebben we een halfjaar gezeten en dat voelt ongeveer net zo lang. Nog steeds genieten we elke dag van de ruimte die we nu hebben, al dromen we af en toe stiekem toch alweer van de volgende stap. Ooit willen we namelijk een gezinswoning kopen waar we hopelijk met onze toekomstige kinderen kunnen gaan wonen. Tot die tijd blijven we in ons huidige appartement en gaan we voor nog een jaar woonplezier en mooie herinneringen. Vooral in deze tijden van corona ben ik heel blij dat we niet meer in ons oude appartement zitten.