Vroeger begon ik om de haverklap een nieuw verhaal. Jarenlang zat ik boordevol ideeën en soms raakte ik daar zelfs gestrest van, want hoe moest ik dat ooit allemaal gaan opschrijven? Er zitten nou eenmaal maar vierentwintig uur in een dag. En het liefst zou ik die alle vierentwintig achter mijn laptop doorbrengen met een Word-document voor mijn neus. Oké, niet zo letterlijk, maar toch. Schrijven is altijd mijn passie geweest, een van de dingen die ik het liefste doe op de hele wereld. Vroeger vergat ik de tijd als ik schreef. Nu niet meer.

De laatste keer dat ik echt lekker in een verhaal zat en het helemaal heb afgemaakt was bij ‘Versplinterd verlangen’. Dat was een verhaal dat kriebelde, dat ervoor zorgde dat ik mezelf uren in mijn kamer wilde opsluiten met alleen mijn Spotify-account en mijn vingers die over het toetsenbord ratelden. God, wat zou ik dat gevoel graag weer eens ervaren. Dat ik echt niet meer kan wachten om aan een bepaald verhaal te kunnen schrijven en alles daarvoor opzij wil zetten.

Tegenwoordig is het meer het tegenovergestelde. Ik moet mezelf tot schrijven aanzetten omdat ik het anders gewoon niet doe. En als ik eenmaal bezig ben dan vind ik het vaak ook wel leuk, maar ik heb niet meer dat speciale gevoel van vroeger. Overigens had ik hier ook al een tijdje last van voordat ik ‘Versplinterd verlangen’ schreef. Het is nu ruim drie jaar dat er nauwelijks meer nieuwe ideeën in mijn hoofd opkomen. En dat is best wel kut.

Op dit moment ben ik bezig met het bedenken van een nieuw verhaal, waaraan ik wil beginnen met schrijven in april. Ik hoop zo dat dit verhaal me weer teruggeeft wat ik al zo lang kwijt ben. Ik ga mijn hoop er niet te veel op vastpinnen, want de afgelopen jaren ben ik vaker aan projecten begonnen die vaker geen succes waren dan wel. Dan stopte ik weer na een paar hoofdstukken. Meestal wist ik wel enigszins waar het verhaal heen moest gaan, maar kwam ik er gewoon niet. Ik wil er alles aan doen om weer dezelfde ervaring te hebben als in november/december 2017, of alle keren daarvoor dat ik mezelf bij een verhaal weg moest trekken om andere belangrijke dingen te doen.

Het is ronduit kut dat het gevoel kwijt is, maar laten we hopen dat het snel terugkomt. En ondertussen blijf ik wel gewoon schrijven, hoor. Daar zal ik nooit zomaar mee ophouden. De aanhouder wint, toch?