Het idee voor deze blogpost kwam van mijn lieve vriendin en proeflezer Merel (die het boek ‘Over wezenloze zielen’ schreef). Zij wilde zelf zo’n blog schrijven – je leest hem hier – en het leek haar leuk als ik ook zoiets zou doen. Aangezien mij dat ook ontzettend leuk leek, ging ik meteen aan de slag.
De bedoeling van deze post is om te reflecteren op mijn schrijfstijl en op de genres en thema’s waar ik het vaakst naartoe grijp. Daarbij wil ik ook kijken naar hoe dit veranderd is door de tijd heen en wat ik in de toekomst zou willen doen.
Als ik terugblik op mijn allereerste verhalen, zie ik vooral dat ik destijds geen idee had dat een verhaallijn een onmisbaar element is. Ik schreef veel over tweelingen, maar ook over zussen in het algemeen. Mijn verhalen waren op dat moment vooral een manier om dingen te beleven die ik nooit in mijn echte leven zou meemaken.
In 2009 kwam het magische aha-moment dat me liet inzien dat elk verhaal een verhaallijn nodig heeft. Ook zat ik destijds in de fase waarin veel van mijn hoofdpersonen biseksueel of soms lesbisch waren. Dat had onder andere te maken met de opkomst van Lady Gaga en de MTV-shows die ik keek en dat ik daardoor twijfelde over wat ik zelf was. Ik schreef destijds bijna alleen maar young adult (ook al kende ik die term toen nog niet). Dit is ook logisch, aangezien ik zelf net de middelbare school verlaten had en nog niet echt over volwassen dingen kon schrijven. Er is echter één verhaal dat achteraf gezien meer new adult is en dat ik ook met dat in mijn achterhoofd herschreven heb (‘Trauma’s van een popprinses’, eerste versie begonnen in 2010, new adult bestond toen al helemaal nog niet).
In veel van mijn oude, onafgemaakte verhalen kwamen al muzikanten voor, maar ‘Trauma’s van een popprinses’ was het eerste lange verhaal over iemand in de muziekindustrie. Deze lijn zette zich voort met ‘Soundtrack van mijn rocksterleven’ in 2011. Ook in 2012 en 2013 had ik elk jaar wel minimaal één verhaal met een muzikant erin en zo belandde ik in 2014 bij mijn serie over de fictieve boyband Sunshine Heroes. Zelfs in mijn sci-fi ‘Chip’ uit 2015 wil de hoofdpersoon iets met muziek doen. Het meest recente voorbeeld is de ‘Versplinterd’-serie, waarin de frontman van de fictieve band Shattered Dawn een grote rol speelt. Je kunt dus wel stellen dat muzikanten een terugkerend thema zijn. Dat vind ik ook niet zo gek, aangezien ik buiten het schrijven ook veel met muziek bezig ben. Je kunt dus nog veel verhalen in deze richting verwachten.
Mijn trend van het schrijven van young adult werd voor het eerst doorbroken in 2012, toen ik mezelf besloot te wagen aan een chicklit. In 2013 volgde de volgende poging. Beide verhalen zijn echter nooit echt iets geworden. Ik heb daarna nog wel wat pogingen tot chicklit gedaan, maar nooit afgemaakt. Dit bleek (in ieder geval op dat moment) niet mijn genre te zijn. Toch zou ik het in de toekomst best nog eens willen proberen, mits ik een goede verhaallijn en leuke personages weet te verzinnen.
‘Versplinterd verlangen’ was het eerste verhaal waarbij ik vanaf het begin de intentie had om een new adult te schrijven. Dat paste op dat moment heel erg bij de fase waarin ik me bevond in mijn leven en ik wilde dat ook in het verhaal verwerken. Afgestudeerd zijn maar niet echt weten wat je wilt met je leven, onzekerheid, bij je ouders (of in het geval van Linde je oma) wonen omdat je niks zelf kunt vinden… Het voelde heel erg alsof ik tussen twee levensfases in zat en daarin voelde ik me soms best onbegrepen, dus bedacht ik Linde, die in een soortgelijke situatie zat.
Qua thema’s is er voor mij dus eigenlijk vrij weinig veranderd door de jaren heen. Ik schrijf op het moment wel iets minder over de band tussen zussen en vriendinnen dan ik voorheen deed, maar hier wil ik zeker in toekomstige verhalen weer op terugkomen. Er heeft wel een verschuiving plaatsgevonden in de genres waarin ik schrijf. De laatste tijd schrijf ik eigenlijk vrijwel geen young adult meer, maar bijna alleen maar new adult. Ik weet nog niet precies wat mijn plannen hiervoor zijn in de toekomst. Ik wil zeker new adult blijven schrijven, al heb ik nog wel een paar oude young adults liggen die ik zou willen herschrijven. Er is dus ruimte voor beide. Andere genres zie ik voorlopig niet zitten. Misschien in de verre toekomst, maar niet in de komende paar jaar.
Een andere trend die ik heb ontdekt, is dat ik vroeger meerdere verhalen per jaar afmaakte en dat aantal steeds verder is teruggelopen. In 2019 heb ik alleen mijn NaNoWriMo-project afgerond (waar overigens ook weer een vleugje muziek in terugkomt, al zijn de personages zelf geen muzikanten). Helaas zit mijn inspiratie de laatste jaren niet zo mee en daardoor schrijf ik ook minder. Ik hoop dat deze inspiratiedip snel ophoudt, zodat ik weer volle bak aan de slag kan met een heleboel nieuwe verhalen.
Eén ding is zeker: stoppen met schrijven doe ik nooit. Wat zou jij graag van mij willen lezen?