Tien jaar geleden liet Roxy haar geboortedorp achter zich om de wereld rond te toeren met haar band. Al die tijd heeft ze niemand van haar familie of oude vrienden gesproken. Maar als ze gedwongen terugkeert naar Nederland, moet ze het verleden wel onder ogen komen.

Wat een heerlijk boek was dit. Het is zeker mijn favoriet van Lisette tot nu toe, en tevens het beste boek van Nederlandse bodem dat ik dit jaar gelezen heb. Roxy heeft het niet makkelijk en steeds als je denkt dat het nu eindelijk goed zal komen met haar, zakt ze toch nog dieper in de shit. Ik heb altijd bewondering voor schrijvers die absoluut niet lief zijn voor hun personages en dat is precies wat hier gebeurt. Dit maakt het verhaal geloofwaardig. Het cocaïnegebruik is ook heel realistisch neergezet.

Wat ik het allerleukst vond aan Roxy, is haar obsessie met Kinderen voor Kinderen. Dat is de belangrijkste reden dat ik het jammer vond dat ze niet echt is. Ik zou zo graag een middag met haar doorbrengen om samen via YouTube naar onze favoriete liedjes te luisteren.

Iets waar je bij het lezen van ‘Helemaal het einde’ niet omheen kunt, is de humor van Lisette. Die maakt zelfs de beschrijving van alledaagse voorwerpen (zoals de tanden van Ren) om te gieren en levert hilarische metaforen en prachtige oneliners op. Sla een willekeurige bladzijde open om een voorbeeld hiervan te vinden. Eén van mijn persoonlijke favorieten is; ‘Ik ben bijna bang dat haar mondhoeken zullen uitscheuren omdat ze haar lach zo lang niet heeft gebruikt’ op pagina 257.

Er aten voor mij twee minpuntjes aan dit boek. Het eerste heeft te maken met het achtergrondverhaal van Roxy’s band, Surrender to Expectations. Hoe waarschijnlijk is het dat een Amerikaan in Nederland een band samenstelt en daarmee naar Amerika gaat? Misschien is er een logische verklaring voor, maar voor mij werd die in het verhaal niet duidelijk.

Het andere punt is dat de dagboekfragmenten rammelen van de fouten. Dat er op pagina 239 geschreven wordt dat het februari is terwijl boven het stuk de datum 22 maart staat, is nog tot daaraantoe, maar er klopt wel meer niet. Neem bijvoorbeeld Laurens, die minimaal één keer gezakt moet zijn voor zijn eindexamens, want hij blijft maar in de zesde zitten. En Fieke is eerst in maart jarig en later in april. Al dit soort foutjes bij elkaar vormen voor mij toch een domper op dit verder superleuke boek.

Ik raad ‘Helemaal het einde’ aan iedereen aan en ondertussen kijk ik alvast uit naar het volgende boek van Lisette. En stiekem hoop ik dat er nog een vervolg komt, want ik ben eigenlijk nog helemaal niet klaar met deze personages.

Aantal sterren: 4,5
Uitgeverij: Luitingh-Sijthoff
Bladzijden: 462