Vanwege de verschijning van ‘Versplinterd vertrouwen’ leek het me leuk om iets te vertellen over het schrijfproces. Lees mee en ontdek hoe het tweede boek in mijn duologie tot stand is gekomen.
Ik wist al vrij snel dat er een tweede deel moest komen. Al tijdens het schrijven van ‘Versplinterd verlangen’ wist ik dat ik meer wilde schrijven over de achtergrond van Sverre, maar daar had ik geen ruimte voor in dat boek zoals ik het bedacht had. Daarom besloot ik toen al dat er een tweede deel moest komen. Dit was denk ik in november 2017.
Op de laatste dag van 2017 rondde ik ‘Versplinterd verlangen’ af. Het liefst wilde ik meteen gaan beginnen met herschrijven, maar van mezelf moest ik het verhaal eerst minimaal twee weken laten liggen. Ik mocht van mezelf ook niet verder met het tweede deel voordat ik de eerste versie van deel een van commentaar had voorzien. Daarom duurde het tot aan juni 2018 voordat ik ging brainstormen over ‘Versplinterd vertrouwen’.
Het grootste deel van die maand bracht ik door in Frankrijk. Lekker in mijn favoriete land inspiratie opdoen, dat leek me wel wat. Ik wist al meteen dat een deel van het verhaal zich zou afspelen in Noorwegen. Het was tenslotte tijd om de lezer iets van Sverres leven te laten zien en het is ook niet geloofwaardig als hij alleen maar steeds naar Nederland komt om Linde op te zoeken. Doordat ik zo met dit verhaal bezig was, begon ik de personages ontzettend te missen. Ik wilde weer echt over ze schrijven, of op z’n minst herschrijven, maar ik had mijn laptop niet bij me en daarom was dat geen optie.
Tijdens deze vakantie kwamen er ook twee nieuwe personages het verhaal binnenwandelen. Dat gebeurde geheel toevallig (zoals dat met personages vaker wil gebeuren). Een collega appte in de groepsapp van het werk dat ze een kleindochter had gekregen. Ik vertelde Luuk hoe het kind in kwestie heette en we waren het erover eens dat we dat geen mooie naam vonden. Op de een of andere manier begonnen we toen expres allerlei lelijke, niet-bestaande namen voor niet-bestaande kinderen te verzinnen. Tot Luuk met een naam kwam die ik meteen wilde verbinden aan een personage. In eerste instantie besloot ik het te spellen als Scunta (uitgesproken als Skoenta), maar aangezien dat problemen oplevert in het Engels, besloot ik het te veranderen in Skunta. Een perfecte artiestennaam voor een rapper vond ik.
Hij was niet het enige personage dat gedurende deze vakantie ontstond, want Luuk kwam tijdens een wandeling over de camping ook nog met een idee voor zijn vriendin op de proppen. Onze stacaravan was van het type O’Hara, dus we bedachten dat dat er in het kader van de gekke namen ook nog wel bij kon. Ik had meteen een beeld in mijn hoofd en zo had ik ineens twee nieuwe personages om in het verhaal te verwerken.
Het echte schrijfproces begon op 1 juli 2018 met de start van Camp NaNoWriMo. Die maand wilde ik 50.000 woorden schrijven en dan zou ik in augustus het verhaal afronden. Hoewel het schrijfproces niet heel soepel verliep, typte ik op 31 juli woord 58.000 en dat was het laatste. Dat het niet soepel ging, kwam doordat ik zelf het gevoel had dat het verhaal helemaal niet lekker liep. Uiteindelijk bleek het redelijk mee te vallen, maar op dat moment was ik vooral blij dat ik klaar was met het schrijven van die enorme berg shit.
Terwijl ik probeerde een uitgever te vinden voor het eerste deel, volgde de eerste herschrijfronde voor ‘Versplinterd vertrouwen’. In het halfjaar daarna wisselde mijn focus meerdere keren tussen de twee boeken, aangezien ik inmiddels een uitgeefcontract had en bijvoorbeeld opmerkingen van een redacteur moest verwerken. Toen ‘Versplinterd verlangen’ eenmaal veilig en wel in de boekhandel lag, kon ik me weer volledig storten op het vervolg. In januari 2020 volgde de laatste herschrijfronde met feedback van de redacteur.
Op 8 juni kwam het boek officieel uit. Twee jaar nadat ik voor het eerst ging brainstormen dus. Eigenlijk zou ik op die datum in Frankrijk zijn, net als twee jaar geleden. Dat had de cirkel mooi rond gemaakt. Helaas heeft corona roet in het eten gegooid en is die vakantie niet doorgegaan.
Ergens vind ik het wel jammer dat het nu voorbij is. Ik mis mijn personages nu al en kan nog niet helemaal bevatten dat dit het einde is. Dat de wereld nooit zal lezen wat ze verder allemaal nog beleven in hun leven. Ik heb een nieuwe Linde en Sverre nodig in mijn leven. Misschien moet rock star romance maar mijn niche worden. Wat denken jullie: is dat een goed idee? Moet ik meer verhalen over rocksterren gaan schrijven of moet ik mijn focus ergens anders op gaan leggen?
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.