Over mijn schrijfsels praten heb ik nooit makkelijk gevonden, totdat ik ontdekte dat het ook op internet kon. Het is veel makkelijker om dit soort dingen met vreemden te delen dan met mensen die ik elke dag zie. Ik durf best een hoofdstuk te publiceren voor tweeduizend volgers. Maar hetzelfde stuk laten lezen aan mijn familie? Nee, dank je feestelijk

Daarom was ik ook lichtelijk in paniek toen ik ontdekte dat mijn ouders nog regelmatig mijn site checken (hoi, leuk dat jullie er weer zijn!). Ik bedoel maar, ze weten echt wel dat ik schrijf. Wat denken ze anders dat ik doe in al die uren die ik op mijn kamer doorbreng? Toegegeven, de laatste tijd zijn die meer gevuld met op bed liggen en doelloos door Pinterest scrollen dan daadwerkelijk woorden achter elkaar rijgen, maar daar hebben we het nu niet over.

Ik weet ook niet precies waarom ik het zo eng vind als mensen uit mijn omgeving iets van me lezen. Misschien is het omdat het dan zo ‘echt’ wordt. Dan leven mijn personages niet meer alleen binnen de veilige omgeving van mijn eigen hoofd, maar worden ze de brute buitenwereld in geslingerd. En hallo, het zijn wel mijn lieve kindertjes waarvan ik niet wil dat iemand ze pijn doet. 

Een ander ding is denk ik dat ik bang ben dat mensen de personages met mij gaan identificeren. Ja, ik stop behoorlijk wat van mezelf in mijn verhalen, maar geen enkel personage is honderd procent ik (of iemand anders die ik ken). Veel dingen zuig ik gewoon uit mijn duim. Soms wil ik wel dat personages op mij lijken omdat ik een bepaald punt duidelijk wil maken (zoals in een verhaal dat ik recentelijk heb geschreven met een autistische hoofdpersoon), maar ik probeer zo’n personage ook altijd dingen te geven die afwijken van hoe ik ben. Een andere haarkleur, andere hobby’s, andere levensdoelen en andere gebeurtenissen die haar gevormd hebben tot wie ze is, bijvoorbeeld.

Wat ook nog meespeelt, is dat ik druk ga voelen als mijn omgeving weet hoeveel ik al geschreven heb. Dan krijg ik vragen als ‘wanneer is je boek af?’ en daar kan ik geen antwoord op geven, want ik werk niet aan één boek. Het is een proces van steeds weer met een nieuw idee komen en dat na een tijdje weer stom vinden, en af en toe een idee dat wel leuk blijft maar waarvan de uitwerking dan weer niet wil lukken. Natuurlijk hoop ik dat er ooit een boek van me verschijnt maar het is nou eenmaal geen kwestie van ik schrijf even 50.000 woorden en klaar is Kees. Daar komt heel wat meer bij kijken.

Dus ja, ik vind het eng als mensen uit mijn real life omgeving mijn blog lezen, waarop ik regelmatig refereer naar verhalen die ik heb geschreven. Maar misschien is dat ook wel iets goeds. Dan kan ik vast oefenen voor als er ooit écht een boek van me uitkomt en ik allerlei vragen daarover zal moeten beantwoorden. Blijf dus vooral lezen allemaal.