Sporten is nooit een groot onderdeel van mijn leven geweest. De verplichte gymlessen op school vond ik altijd vreselijk en na het behalen van mijn zwemdiploma’s heb ik nooit meer bij een sportvereniging gezeten. De enige vormen van beweging waar ik ooit vrijwillig aan mee heb gedaan zijn de avondvierdaagse en een campingvoetbaltoernooi op vakantie. Kortom: ik had een hekel aan sport.
Helaas vindt mijn lichaam het een goed idee om elk jaar een paar kilo aan te komen en op een gegeven moment wilde ik daar iets tegen doen. Aangezien rigoureus lijnen niet aan mij besteed is – ik hou te veel van eten – was ik zo’n beetje gedwongen om meer te gaan bewegen. Maar ja, hoe dan? Ik wilde niet bij een vereniging en zelfs de sportschool vond ik een enorme drempel. Andere mensen hoeven mij niet per se te zien zweten. Maar ik moest toch íéts doen. Uiteindelijk raapte ik al mijn moed en zelfdiscipline bij elkaar, zette ik mijn haat voor sport opzij en besloot ik te gaan rennen.
Voor mij was dit een geschikte methode van beweging omdat het veel vrijheid biedt. Je hoeft geen rekening te houden met teamgenoten, je kunt je eigen tempo en afstand bepalen en het enige geld wat je eraan uit hoeft te geven is voor sportkleding. Perfect dus voor iemand die het liefst alleen sport en een beperkt budget heeft. Een van de weinige nadelen is dat je afhankelijk bent van het weer. Ik ben ooit heel verkouden geworden nadat ik met negen graden in een T-shirt in de regen was gaan rennen. En wanneer het te warm is, ren ik ook liever niet.
Op 11 april 2019 begon ik aan mijn eerste rondje. In mijn woonplaats is een ronde van ongeveer vijf kilometer die populair is onder de wandelaars en hardlopers. Het is ook onderdeel van een lokaal sportevenement, waardoor er ooit om de 250 meter markeringen op de stoep gezet zijn (inmiddels zijn de stoepen zo vaak opengebroken dat er bijna geen markeringen meer over zijn). Aangezien ik letterlijk aan deze ronde woon, was dit een perfect parcours voor mij. In het begin was mijn conditie ronduit belabberd. Na een paar meter was ik al buiten adem. Toch bleef ik doorgaan en ik kwam steeds een stapje verder, maar tjee, hoe moest ik ooit al die vijf kilometers achter elkaar gaan rennen? Dat zou vast eeuwen duren.
Niet dus. Afgelopen februari slaagde ik er voor het eerst in om de vijf kilometer af te leggen zonder wandelpauzes tussendoor. Het was niet eens gepland; op het moment dat ik eigenlijk zou gaan wandelen besloot ik gewoon spontaan om dat niet te doen. Ik bleef verder rennen en arriveerde uiteindelijk uitgeput maar voldaan bij mijn huis. Ik ben er supertrots op dat me dit binnen een jaar is gelukt. Ik heb echt stappen gezet met mijn conditie en ik hoop dat daar het komende jaar nog wat mooie stappen bij mogen komen. Zo deed ik in het begin ongeveer vijftig minuten over mijn rondje en kwam ik deze week voor het eerst onder de veertig.
Ik ben heel blij dat ik ben gaan rennen. Het geeft me een positiever gevoel over mezelf en het laat me zien dat ik heel wat kan bereiken als ik er maar voor ga. In het begin had ik absoluut geen zin om te gaan en moest ik mezelf echt de deur uit slepen, maar nu gaat het vanzelf. En als ik daarna thuis onder de douche sta, voelt het geweldig. Dit motiveert me om het vooral te blijven doen.
Doe jij iets aan sport?