Dat mijn naam niet erg origineel is, weet ik al heel lang. Toen ik voor het eerst een e-mailadres ging aanmaken, bleek al dat er meerdere Femke Hendriksen bestaan. Hendriks is dan ook nummer zeventien op de lijst met meest voorkomende Nederlandse achternamen. Wat mijn voornaam betreft: Femke staat al decennialang in de top 100 met meest voorkomende babynamen per jaar. Dus ja, mijn ouders waren bijzonder onorigineel. Alleen had ik er nooit bij stilgestaan dat er nog wel eens een Femke Hendriks zou kunnen opduiken die boeken schrijft.
Vanaf het moment dat ik een uitgeefcontract aangeboden kreeg, was het duidelijk dat ik onder twee verschillende namen zou gaan uitgeven. Een pseudoniem voor new adult en mijn echte naam voor young adult. Er was eerder ruimte in het fonds van Dutch Venture Publishing voor new adult en dus kwam er als eerste een boek onder mijn pseudoniem (Emma Zegers) uit. Het was echter de bedoeling dat er volgend jaar een young adult zou uitkomen onder mijn eigen naam.
Totdat ik anderhalve week geleden een blogpost las van Audrey van The Confession of a Book Nerd. Daarin zag ik tot mijn grote verbazing mijn eigen naam staan. Er bleek nog een Femke Hendriks te zijn die young adult schrijft, in dit geval bij uitgeverij Karakter. Haar boek ‘Polaroidmeisje’ komt in september uit, dus is zij officieel de eerste die schrijft onder Femke Hendriks.
Naar aanleiding van deze andere schrijfster heb ik al meerdere berichtjes ontvangen met de vraag of ik dat ben. Ook op Twitter reageerden mensen verbaasd toen ik zei dat het niet mijn boek is. Een hele avond lang was ik van slag. Want wat moet ik nu, nóg een pseudoniem zoeken?
Inmiddels weet ik nog steeds niet wat ik ga doen. Meerdere mensen opperden om iets met mijn doopnamen (of alleen de eerste letters daarvan) te doen, maar dat vind ik echt niet mooi. Wie weet raak ik eraan gewend, maar op dit moment vind ik die opties nog te lelijk. Ik zou ook de optie van de achternaam van mijn vriend kunnen nemen. Hierbij rijst weer bij sommigen de opmerking: ‘Maar wat als het uitgaat?’ Op dit moment ben ik er heel zeker van dat dat nooit gaat gebeuren, maar dat dachten alle gescheiden mensen op de wereld vast ook ooit. Overigens wil het niet zeggen dat ik zijn naam niet zou kunnen gebruiken als het uit zou gaan tussen ons. Het zou dan misschien pijnlijk zijn, maar het is ook de naam die onze (hopelijk) toekomstige kinderen gaan krijgen, dus ik ben er toch op de een of andere manier mee verbonden.
Kortom, ik weet nog niet wat ik moet. Gelukkig heb ik nog even om erover na te denken. Want ja, dat boek dat volgend jaar moet uitkomen? Ik moet nog wat dingen aanpassen aan het laatste hoofdstuk en dat ben ik al twee maanden aan het uitstellen. Ik weet gewoon niet hoe ik het zo op papier moet krijgen zoals ik het wil. Maar goed, als ik dat probleem eenmaal heb opgelost, heb ik dus alweer een volgende kwestie om over na te denken.