Wanneer haar beste vriendin Daisy de voortvluchtige miljonair Russell Pickett wil opsporen, komt de zestienjarige Aza Holmes opnieuw in contact met diens zoon Davis. Die wil echter niet dat zijn vader gevonden wordt. Ondertussen kampt Aza met een dwangstoornis die ongezonde vormen aanneemt.

Had ik dit boek gekocht als het niet van John Green was? Nee. Betekent dit dat het niet leuk was? Absoluut niet. Eindelijk is er weer een nieuw boek van mijn favoriete schrijver. Een boek waarvoor hij inspiratie heeft opgedaan uit zijn eigen leven, want ook John heeft last van mentale problemen.

Ondanks dat ik zelf geen dwangstoornis heb, kon ik me toch goed inleven in Aza. Ik hoopte constant dat ze niet zou toegeven aan haar gedachten, maar begreep dat ze dat wel moest. In de strijd om meer diversiteit in boeken is het goed dat er aandacht wordt geschonken aan dit onderwerp. Een mentale stoornis zie je niet aan de buitenkant, maar daarom verdient het niet minder aandacht dan manieren van anders zijn die wel zichtbaar zijn.

Hoewel ik me kon inleven in de problemen van Aza, was zij niet mijn favoriete personage. Dat was namelijk Daisy. Een eigenzinnig meisje uit een arm gezin dat trouw blijft aan haar beste vriendin, zelfs als die er in haar fanfics niet heel positief vanaf komt. Ze is creatief en probeert de juiste beslissingen te nemen. Als ik Aza was, zou ik heel blij zijn met haar als vriendin.

Dan over naar de Picketts. Die vond ik af en toe een tikkeltje too much. Om te beginnen oudste zoon Davis. Hij weet alles van sterren en literatuur en kunst en ik weet gewoon niet of ik dat geloofwaardig vind voor een jongen van zijn leeftijd. Ik vraag me ook af waar hij de tijd vandaan haalt om naar de sterren te kijken, een blog bij te houden, gedichten te schrijven, huiswerk te maken, films te kijken, Daisy’s fanfics te lezen én op zijn broertje te letten. Als iemand me zijn geheim kan vertellen, graag.

Davis’ broertje Noah is gewoon een kwetsbare jongen die hunkert naar de aandacht van zijn vader. Ik snap op zich wel dat hij hoopt dat zijn vader terugkomt als het niet goed met hem gaat, maar wat er op een gegeven moment in het boek gebeurt lijkt me wel meteen een extreme manier om dat voor elkaar te krijgen. En dan de vader… Die laat dus zijn hele fortuin na aan een brughagedis. Helemaal gestoord als je het mij vraagt, maar anderzijds geeft het wel een nieuwe dimensie aan de situatie van Davis en Noah. Willen ze hun vader wel vinden als ze daarvoor mogelijk alles op moeten geven?

‘Turtles all the way down’ is een ouderwets John Green-boek waarin het meer draait om de personages dan om de verhaallijn. Als film zou het verhaal denk ik minder leuk zijn, omdat de gedachtestroom van Aza een prominente rol heeft. De personages dragen echt het verhaal en niet andersom. Ik vond dit boek minder goed dan ‘The fault in our stars’, maar het is zeker een mooie comeback voor John Green.

Aantal sterren: 4
Uitgeverij: Dutton
Bladzijden: 286