Molly is al zesentwintig keer verliefd geweest, maar heeft nog nooit gezoend. Dit in tegenstelling tot haar tweelingzus Cassie, die met elk meisje zoent dat ze leuk vindt. Wanneer Cassie verliefd wordt op Mina, probeert ze Molly aan hipsterboy Will te koppelen. Maar stiekem vindt Molly haar nerdy collega Reid ook wel interessant. Zal ze een van deze jongens dan uiteindelijk voor het eerst zoenen?

Becky Albertalli is bekend geworden met een boek dat de discussie over diversiteit onder personages heeft aangewakkerd. In haar tweede boek verwacht je dan ook wederom personages die niet aan de norm voldoen. Is dit gelukt? Ja. Is het geloofwaardig? Daar kom ik later op terug.

Hoofdpersoon Molly is op zo’n beetje elk punt dat je kunt verzinnen superorigineel. Ze is er eentje van een twee-eiige tweeling én komt van een spermadonor én haar zus is lesbisch (of panseksueel?) én ze heeft twee moeders én een van haar moeders is zwart én ze is dik én ze slikt antidepressiva én ze is joods. Hierdoor krijg je in het begin de indruk dat Becky hier te veel haar best op heeft gedaan en daardoor dreigt het een soort kunstje te worden. Je begint je meteen af te vragen wat voor gekke personages er wel niet in haar volgende boeken zullen moeten voorkomen.

Goed, dat punt lijkt me duidelijk. Omdat Molly zo ‘divers’ is, lijkt ze op het eerste gezicht totaal niet op mijzelf. In het begin twijfelde ik daarom of ik me in haar zou kunnen inleven. Maar O MIJN GOD ik weet niet hoe Becky het voor elkaar krijgt om een personage te creëren dat totaal niet op mij lijkt en vervolgens een boek te schrijven dat precies mijn leven is. Dit is zo onbeschrijflijk briljant.

De personages in ‘De voordelen’, zoals het boek kortweg genoemd wordt, hebben echt hun eigen leven en dat vind ik zo knap gedaan. Ze houden kralentherapie en spelen muziekbingo in de supermarkt (dit is zó iets dat ik ook zou kunnen doen). En hoe geweldig is het dat er een personage in zit dat paaseitjes eet in de zomer? Wederom: dit zou ik ook kunnen doen (ik heb zelfs nog paaseitjes bewaard voor in noodgevallen). Je moet wel geniaal zijn als schrijver om dit allemaal te verzinnen. Overigens viel dit me bij ‘Simon’ ook al op.

Nog een van de dingen die dit boek zo geweldig maken, is dat de dingen zo goed verwoord worden. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld pagina 53, waarop Molly beschrijft hoe verliefdheid voelt. Je hebt net een kilometer hardgelopen en je hebt het gevoel dat je moet overgeven, en je vergaat van de honger maar je hebt nergens zin in, en je hoofd zit vol met mist en je moet ook nog eens naar de wc. Dit is zo treffend. Het is precies hoe ik het ervaar om verliefd te zijn. Verliefdheid is echt niet alleen maar leuk. En dat gevoel, dat je niet de enige bent die het op deze manier ervaart, dat is heel fijn. Hetzelfde geldt voor de beschrijving op pagina 18. De kansen lijken me echt minimaal. Je moet precies op het juiste moment de juiste persoon leuk vinden. En die moet jou dan ook leuk vinden. Mag ik nog een keer zeggen dat dit boek over mijn leven gaat?

Er zit ook weer de nodige humor in dit boek. Zo las ik pagina 250 vlak voor de twee minuten stilte met dodenherdenking. Niet echt het moment om hardop te gaan lachen dus (tip: leg dit boek weg op momenten dat je geacht wordt serieus te doen). Mijn favoriete quote vind je overigens op pagina 71: Het enige wat er bij mij wordt gepenetreerd zijn die papieren kralen. Of misschien is het toch die op pagina 143: Misschien is mijn gezelschap wel beter dan zoenen. Dat is, eerlijk gezegd, mijn ultieme doel in het leven.

Mijn favoriete personage is ofwel Mina ofwel Reid. Daar ben ik nog niet helemaal over uit. Ik denk toch Reid, want ja, de paaseitjes en de supermarkt en zo. Overigens dacht ik in het begin wel dat Mina verliefd was op Molly in plaats van op Cassie. Gelukkig was dat niet zo.

Ik zou wel een boek kunnen schrijven over dit boek, maar voor een recensie laat ik het hier maar bij. Laat me vooral weten wat jij ervan vond, dan kunnen we samen fangirlen.

Aantal sterren: 4,99 (sorry!)
Uitgeverij: Blossom Books
Bladzijden: 298